Vrolijk kerstfeest en gelukkig nieuwjaar!!!!

Afspraak met de Duitsers

29 december 2006
Van Riverton reden we nog iets terug naar Orepuki. Daar hadden we afgesproken met Franci en Jochi, 2 Duitsers. Vermits het regende konden we niet veel doen. We zijn eens naar Monkey Island gaan kijken, een eilandje dat enkel te bereiken is bij eb. Dit was een uitkijkpost voor walvisjagers. Daarna zijn we naar Cosy Nook gegaan, een oud dorpje met veel schapen en 3 huizen.
Onze volgende bestemming was Invercargill. In het info center keken we naar een natuurfilm over de arctische eilanden onder Nieuw-Zeeland en bezochten we enkele foto tentoonstellingen. We hadden nog een gezellige avond met het Duitse koppel.

Verder naar het zuiden

28 december 2006
Via de Southern Scenic Route reden we naar Manapouri, waar we picknicten. Dan reden we verder naar Clifden. Daar bezochten we de Limestone Caves. Dit waren grotten waar je alleen en gratis binnen mocht. In de grot begon onze pillamp onozel te doen en moesten we terugkeren. Misschien maar goed dat dit daar gebeurde, want we moesten juist door een smal gat kruipen en zonder licht is het moeilijk om uw weg terug te vinden. Dan maar door naar de Suspension Bridge, de langste hangbrug van Nieuw-Zeeland, over de Waiau River. In Riverton vonden we een vrij goedkope, maar vuile camping.

Fjordland

27 december 2006
Om 11.15u kwam de bus van Eco Tours ons halen. Onze eerste stop was het Wildlife Center in Te Anau. Een paar eenden, Kea's en nog wat parkieten, maar voor de rest was er niet veel 'wild' te zien. Dan reden we verder richting Milford Sound. Onderweg zijn we een paar keer gestopt voor foto's. Zoals de Mirror Lakes, Homer Tunnel (Een tunnel door een berg gekapt, zonder deftig wegdek en verlichting. Het water stroomde er zelfs van de muren.)en een paar watervallen.
Aangekomen bij Milford Sound stapten we aan boord van de 'Mitre Peak', onze boot. Zoals het 200 van de 365 dagen regent op de Milford, zo regende het ook als wij er waren. Maar daardoor zagen we meer en grotere watervallen. Doordat er zoveel regen valt, krijg je een zoetwaterlaag van 6m bovenop het zoute zeewater. Het is er dan ook veel donkerder. Hierdoor ontstaat er een unieke fauna en flora, die je normaal op een diepte van 100m vindt. We kregen de gehele Sound te zien tot aan de Tasman Sea. Dat was wel vrij ruig, we werden bijna van de boot gewipt door de hoge golven. Na de Tasman Sea overleefd te hebben, vaarden we terug langs de prachtige Fjorden die 100den meters boven de zee uitsteken.

Platte rust!

26 december 2006
We hebben eens goed uitgeslapen en ontbeten zonder zandvliegen. Het stappen was iets minder, al onze spieren zijn zo stijf als iets. We zijn een tour op de Milford Sound gaan boeken, eten halen en op internet,... alles rustig aan dus.

Kepler track

23 - 24 - 25 december 2006
We reden met de auto naar Rainbow Reach, ergens tussen Te Anau en Manapouri. Daar begonnen we aan het Kepler Track. Dit is 1 van de 'Great Walks' van Nieuw-Zeeland. Met onze rugzakken van 20 kg begonnen we aan het 9,5km lange stuk tot aan de Control Gates aan Lake Te Anau, waar de Waiau River uitmondt. Na een rustpauze liepen we verder tot Brod Bay, langs de oever van het meer. Daar hebben we onze tent opgezet en gekookt. Het was een supermooie kampplaats, maar de zandvliegen verpestten alles! 's Nachts werden we dan ook nog aangevallen door possums (grote ratten met eekhoornstaart) die ons eten wouden pikken.
Dan begonnen we aan de ergste dag van ons leven! We vertrokken richting Luxmore Hut, een wandeling van 8,2km. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen! We kwamen voorbij Limestone Bluffs, een grote kalksteenrots in het midden van het bos. Na nog wat klimmen bereikten we de boomgrens met supermooie uitzichten. Bij de Luxmore Hut aten we een boke en zetten onze tocht verder voor 6u en 14,6km. Dat was er echt teveel aan. Wetende dat alle andere mensen in die hut stopten en wij moesten doorgaan omdat er niet mocht gekampeerd worden. We beklommen ook Mount Luxmore. Na nog wat stijgen en daarna een ruige afdaling, bereikten we onze kampplaats, de Iris Burn Hut. We deden een poging om te eten, maar door de vermoeidheid kregen we geen hap door onze keel.
Op kerstdag, terwijl iedereen aan het vieren was, waren wij nog aan het afzien. We wandelden 16,2 km naar de Moturau Hut. We wandelden door de large slip, die gevormd was in 1984 door zware regenval. Aan Lake Manapouri hielden we een korte rustpauze en wandelden we door naar Rainbow Reach, het eindpunt. Ons kerstmaal was chili con carne, zure room, brood en doritos. Ge kunt niet geloven hoe goed dat deed!

VROLIJK KERSTFEEST IEDEREEN!!!!

Ik spring uit een vliegmachien!

22 december 2006
Om 11u 's morgens kwam de Finse Mariana ons ophalen en bracht ons naar Glenorchy. De rit naar daar was al spannend, want die kon ni echt met nen auto rijden. De eerste kick van de dag hadden we dus al gehad. Op de luchthaven van Glenorchy begon Tom aan het echte werk: een skydive van 12000 voet. Na een korte uitleg moest Tom een apenpakje aandoen en het parachuteharnas. Daarna stapte Tom in het vliegtuig met Marcus, zijn Buddy en nog een cameraman, die alles op foto en dvd ging vastleggen. Eerst moest het vliegerke 20 minuten stijgen tot op 12000 voet. Ondertussen kon hij genieten van het uitzicht over Lake Wakatipu en omgeving. Hoewel, 'genieten'! Dan het moment van de waarheid! Het luikske ging open en de cameraman ging buiten hangen. Wij zetten ons op de rand van het vliegtuig. Nog efkes in de juiste positie zetten en dan 3,2,1 naar beneden. Tom zijn instructeur vond het nog niet spannend genoeg en vond dat ze een salto moesten doen. Eens terug aan het zweven, was het 45 seconden vrije val. Ge ziet de grond tegen 200km/u op u afkomen en valt echt los naar beneden. ZOT!! Ondertussen een beetje onozel doen met de cameraman en opeens wordt ge dan naar boven getrokken, als de parachute open gaat. Daarna wat zweven en genieten van het uitzicht. We hebben ook nog een paar spinnekes met de parachute gemaakt, voor we uiteindelijk landden.
's Avonds laat zijn we nog naar Te Anau gereden, omdat we daar aan een driedaagse trektocht moesten beginnen.

Arrowtown

21 december 2006
We reden verder richting Queenstown, de stad der zotten! Maar eerst maakten we nog een stop in Arrowtown. Dit is een oud mijnerstadje, waar we een oud dorpje bezochten met mini-huisjes waarin de Chinese mijnwerkers leefden. Hier is ook een deel van de film Lord of the Rings opgenomen.
's Avond hebben we gecampeerd naast een meer.

Wanaka

20 december 2006
We zijn in Wanaka van camping verandert, want de eerste was vrij marginaal. In de plaatselijke fotoshop kregen we het goede nieuws te horen dat de meeste van onze onderwaterfoto's zijn gelukt. En onze panoramafoto's zijn ook schitterend! Voor de rest hebben we het huishouden gedaan: kleren en ons zelf wassen, goed koken,... Dat moet ook eens gebeuren!

Richting Wanaka

19 december 2006
We verlieten onze camping in Haast om naar Wanaka te rijden. Onderweg kwamen we weer mooie dingen tegen, zoals een aantal watervallen, blue pools met helderblauw water en onderweg deden we nog enkele leuke wandelingen. Eens in Wanaka aangekomen, zijn we het stadje gaan verkennen. Het was klein, maar wel gezellig.

Lake Matheson en Fox Glacier

18 december 2006
Om 6 uur deze ochtend stonden we op om de schaduw van Mount Cook en Mount Tasman in Lake Matheson te zien en te fotograferen. Dit is een van de meest bekende foto's van Nieuw-Zeeland die veel gebruikt worden als postkaarten.
Na ons ontbijt reden we verder naar de Mount Cook lookout, waar we Jerommeke van Toulon, Frankrijk, oppikten. Hij ging met ons mee naar de Fox Glacier, waar we een wandeling tot aan de gletjes deden.
In de namiddag reden we verder naar Lake Paringa, waar we probeerden te eten. Helaas werden we aangevallen door miljoenen sandfly's die ons leeg wilden zuigen. Snel eten, de bus in en verder naar Knights Point. Daar werden we nog een getrakteerd op een mooi uitzicht op de Westkust.
In Ship Creek deden we nog twee wandelingen, de Dune Lake Walkway en de Swamp Walkway. Alletwee heel mooi, we zagen zelfs dinosaurusbomen.
De bossen zijn vergelijkbaar met de bossen uit de tijd van de dinosaurussen. Dit komt doordat Nieuw-Zeeland nog maar 200 jaar geleden ontdekt is door Europeanen. Daardoor kon het ecosysteem bewaard blijven en dus de bossen ook.
In Haast, waar niks te zien is (enkel motels en campings) campeerden we.

De Franz Jozef Glacier

17 december 2006
Op naar Franz Josef Glacier waar we 4 wandelingen deden. Wel een beetje teveel van het goeie, maar het was de moeite.
Onze eerste wandeling was de Terrance Walk. Deze wouden we feitelijk niet doen, maar we zaten verkeerd.
Onze volgende walk begon in de gietende regen, de Tartare Tunnels walk. Na 30 minuten kwamen we aan een oude watertunnel van 200m lang. Chance dat we onze pillamp, regenjas en waterdichte schoenen aan hadden, want het was er pikkendonker en nat. Maar het was eens de moeite om te doen.
Dan begonnen we aan het echte werk, de gletsjer bekijken. Eerst deden we de Sentinel Rock Walk. Het pad ging naar een lookout over de gletsjer, door een bos van giftige tutu en boomachtige struiken.
Onze volgende wandeling leidde naar de Franz Josef Glacier zelf. Om de 6 meter stonden er bordjes met DANGER en vrouwen met schrik ernaast die op hunne vent aan het wachten waren. Wij gingen gewoon door, want er was helemaal geen gevaar.
Na die wandeling reden we door naar Lake Matheson aan Fox Glacier, waar we de nacht doorbrachten.

Pancake Rocks

16 december 2006
's Morgens zijn we gestopt in Charleston om een oude goudmijn te bezoeken. We kropen door de oude mijnschachten waar veel rommel en oud ijzer uit 1800 lag. Er stond zelfs nog een authentiek waterrad.
We vervolgden onze weg langs de ruige westkust die enorm mooi is. Ongeveer om de 5 minuten zijn we gestopt om een foto te nemen. In Punakaiki hielden we onze eerste echte stop om de Pancake Rocks te bekijken. Allemaal stenen pannekoeken op elkaar, een natuurfenomeen dat tot op heden nog niet verklaard is.
Daarna zijn we verder gereden naar den Barry zijn dorp, Barrytown. Buiten vier huizen, een caravan en een cafe was er ni echt veel te zien.
Camperen deden we in Pukekuri. Het restaurant en de bar waren echt leuk ingericht, precies een saloon van de cowboys.

Aalmoezen storten voor de geruineerden mag op rekeningnummer ...

15 december 2006
Na een paar uur boekskes lezen, was onze wagen toch min of meer in orde. En onze rekening ook! Met een fameus gat in ons budget verlieten we het autokerkhofrichting Westport. De weg ernaartoe ging door het binnenland met mooie uitzichten. Op de camping in Westport hebben we 2 Hollanders en de Luc ontmoet. De Luc was den eersten Belg die we tegenkwamen, en wa voor ene! Als we willen kunnen we na onze reis bij hem komen werken. We'll see about that!

Op het autokerkhof

14 december 2006
Pas laat in de voormiddag begonnen ze aan onze auto te werken. Het wachten was om de muren op te lopen. Daarom zijn we in de namiddag een wandeling gaan maken langs de rivier en fruitboomgaarden. Ondertussen hadden ze onze alternator eruit gehaald en weg gebracht voor onderzoek. Uiteindelijk bleek dat daar niks mis aan was en omdat de garagist de oorzaak zelf niet kon vinden, moest de dag erna een elektricien komen. Nog nacht op het autokerkhof dus!

Abel Tasman National Park

13 december 2006
In Kaiteriteri namen we de Sea Shuttle om het Abel Tasman National Park te bezoeken. Om 9 u vertrok onzen boot richting Totoranui, het noordelijkste punt van het park. Onderweg zagen we de split apple rock, zeehondenkolonie, de baai waar Abel Tasman aan land probeerde te komen en de Watering Cove, waar de eerste Europese schepen vers water kwamen inslaan. We passeerden ook een strand waar met Nieuwjaar 1000 man komt vieren. Wij wouden onszelf uitnodigen, maar ge moet 3 jaar op voorhand boeken. Vlak voor een ander strand leggen met Nieuwjaar 150 zeiljachten aan om een decadent feestje te houden. De politie kan hen hier toch niets doen.
Terug in zuidelijke richting stapten we af in Bark Bay, waar we begonnen aan een 2 uur durende wandeling naar Torrent Bay, in het hartje van het Nationaal Park. De natuur en uitzichten waren weer onbeschrijfelijk mooi.
Terug in Kaiteriteri hadden we minder geluk. Het meisje van de sea shuttle moest ons een jumpstart geven. We waren nog geen twee minuten onderweg richting Motueka wanneer onze auto midden op de weg stil viel. Helaas stonden we op een helling, waar we net niet meer naar boven geraakten. Een vriendelijke man die daar woonde, trok ons met zijn 4x4 verder naar boven en belde de wegenhulp AA. Toen kwam de Neville van de plaatselijke garage en zette een batterij op die van ons, zodat we terug konden rijden. We volgden hem tot aan de garage en moesten overnachten op het autokerkhof.

Afscheid van Jo & co

12 december 2006
Na Hayley nog een beetje geholpen te hebben in het huishouden en nog een beetje te spelen met Torres en Jimmy, de puppie, namen we afscheid. We bezochten nog een klein historisch kerkhof in Collingwood met graven van de eerste pioniers. Onderweg naar Kaiteriteri stopten we nog aan Patons Rock, een mooi strandje.

Farewell Spit

11 december 2006
Vandaag zijn we de Farewell Spit gaan verkennen. Op de kaart is dit het meest noordelijke punt van het Zuid-Eiland. Dit is een natuurreservaat waar verschillende soorten vogels op leven en waar er regelmatig walvissen stranden. Wij staken de Spit over van oost naar west en zagen de Gobi dessert, zand, zand en nog een zand. Vandaar liepen we door naar Fossile Point, waar er zeehonden lagen te chillen op de rotsen en het strand. Deze periode van het jaar hebben de meeste zeehonden een jong en als je te dicht in de buurt komt, durven ze aanvallen. Van hen hadden we geen last, maar een Oyster Catcher (zwarte vogel met lange oranje snavel) kwam recht op ons af en wou onze ogen uitpikken. We moesten hem echt wegslagen. Wij wouden hem geen kwaad doen, maar blijkbaar kwamen we te dicht bij zijn nest.
En dan het ergste van gans den dag: drie uur wandelen naar Pillar Point zonder water, eten, zonnecreme en hoedje in de blakke zon, zonder schaduw berg op en af. Aan het einde zou een mooie vuurtoren staan uit 1850, maar neen, er stond een lelijk plastieken spel op zonne-energie waar ge nog ni in of op kon. Kim heeft er eens tegen gepist uit collere.
Daarna zijn we nog naar Wharariki Beach gereden, het mooiste en tofste strand dat we ooit al gezien hebben, met machtige rotsen in de zee.
Iest verder, op Cape Farewell, zagen we nog eens zeehonden. Echt cool, er was zelfs een klein babyke aan het spelen.
Terug bij de Jo hebben we nog een aantal vrienden van hem die net gaan motorcrossen waren. Zwaar mannen :)

Op bezoek bij Jo & co

10 december 2006
Na een paar kilometers verloren te rijden, kwamen we aan bij Jo, Hayley en Torres. Het zijn echt supervriendelijke mensen, wij zorgden voor het bier en zij voor het eten. Na een bbq'ke zijn we de boerderij gaan verkennen, waar cowboy Jo werkt. Daarvoor moesten we de 4x4 pakken, want die hun boerderij was misschien zo groot als Humbeek. Tom is met Jo nog naar Devils Boots gaan kijken en 's avonds maakten we plannen om de volgende dag de omgeving te verkennen.

Richting Collingwood

9 december 2006
We begonnen onze dag in Nelson city. Toen we op de parking van het info center kwamen, zagen we een splinternieuwe Kawasaki motor staan met de sleutels er nog op. We wouden hem onmiddellijk ruilen voor onze bus, maar eerlijk als we zijn hebben we de sleutels binnengebracht in het info center en een briefke op de motor gehangen. Dan reden we verder naar Motueka. Daar belden we Jo, de neef van de Jakke, om te vragen of we eens mochten langs komen. Die avond reden we richting Collingwood. Daarvoor moesten we over Mount Takaka, gene zever om daar omhoog te rijden in die haarspeldbochten.

Queen Charlotte Drive

8 december 2006
Het is weer eventjes geleden, maar we leven zeker nog en hebben weer heel wat meegemaakt!
Na nog wat boodschapjes te doen, reden we via de Queen Charlotte Drive van Picton naar Nelson. De Queen Charlotte Drive wordt in veel van de reisgidsen beschreven als een van de mooiste routes ter wereld. De weg was niet geschikt voor mensen met een zwakke maag. De kinderen van onze duikinstructeur zitten altijd met een emmer vanachter in de auto als ze die route moeten nemen :)

Duikcursus

7 december 2006
Vandaag deed Tom zijn laatste open water duik. Daarvoor gingen we naar Karaka Point, een oude pa vestiging van de Maori's. Aan de voet van de heuvel lag een oud schipswrak. Na een navigatieoefening kwamen we bij het wrak, waar een oude zee-aal, Boris genaamd, woonde. Deze voerden we scallops, waardoor we hem konden aanraken. Het was een beest van 2 meter lang, met maar 1 oog. We moesten voorzichtig zijn, want hij had onze instructeur al 3 maal gebeten. Daarna zagen we een crayfish, een megakreeft zonder scharen. Echt een mooie afsluiter van de cursus.
Terug in de duikshop kreeg Tom zijn diploma van Open Water Diver. Ik kreeg een papier als bewijs dat ik alles had gedaan, behalve 3 duiken.
's Avonds zijn we bij Nine, onze instructeur, een kadootje gaan afgeven en hebben we een roseke gedronken en tot laat in de avond gepraat.
De foto's van onze laatste duik zijn om zeep, omdat het fototoestel niet tegen de druk kon op 19 m diepte. Spijtig, maar helaas. We zullen nog genoeg mooie onderwaterfoto's kunnen nemen.

Duikcursus

6 december 2006
Tom ging verder met zijn duikcursus en moest een duik doen vanop het strand in de haven. Hij moest alle oefeningen die we in het zwembad geleerd hadden alleen kunnen uitvoeren. Terwijl heb ik een beetje gesnorkeld, maar veel was er niet te zien.
Terug in de duikshop deden we de testen over de rest van het boek. Na nog een beetje uitleg gekregen te hebben, moesten we het grote theoretisch examen afleggen. Resultaat Tom 94%, Kim 96%. Geslaagd met felicitaties van de jury dus :)
's Avonds zijn we bij onze instructeur een wijntje gaan drinken. Hij raadde ons aan een tweede opinie te gaan vragen bij een dokter die gespecialiseerd is in duiken, zodat ik de cursus toch nog kan afmaken.

Duikcursus

5 december 2006
We hadden het geluk wakker te worden aan een kabbelend beekje op het domein van onze Hollandse instructeur. Vandaag namen we de boot, samen met 2 Amerikanen. Terwijl zij naar een wrak doken, moesten wij ons drijfvermogen nog een beetje oefenen en gewoon worden aan duiken in zout water.
Na een kop koffie op de boot, begonnen we aan onze tweede duik. Deze was in een Marine Reserve. We gingen op zoek naar scallops (schelpen die zelf ook kunnen zwemmen door open en dicht te gaan). We deden er enkele open en voerden ze aan de Blue Cods. Dat was echt cool, die kwamen gewoon uit onze handen eten.
Na het duiken moesten we naar de dokter voor onze medische toelating om te duiken. Bij Tom was alles ok, maar bij mij helaas niet. Omdat ik nog af en toe Ventoline gebruik voor mijn longen, wou hij mij geen toelating geven. Gedaan met duiken dus voor mij.

Duikcursus

4 december 2006
We begonnen de dag met 3 testen over de hoofdstukken die we moesten studeren. We slaagden allebei en mochten daarna aan het "echte" werk beginnen. We reden naar het openluchtzwembad in Blenheim om de eerste duikervaringen op te doen. Het gevoel om onder water te kunnen ademen is echt geweldig! Het is wel moeilijk om je drijfvermogen te controleren. In het begin gingen we ofwel volledig terug naar de oppervlakte, ofwel plakten we tegen de bodem van het zwembad. Maar na een tijdje ging het allemaal vanzelf.

Duikcursus

3 december 2006
Vandaag begonnen we aan onze duikcursus, die we op voorhand boekten. Eerst moesten we 2 uur naar een PADI informatiefilm kijken. Daarna moesten we 175 bladzijden studeren. Dat nam een hele dag in beslag en studeren is het laatste wat je wil doen op vakantie.

2 december 2006
Vandaag kregen we slecht nieuws. Tom zijn opa is overleden op 28 november 2006 en wordt vandaag begraven. We gaan hem heel hard missen.

Het doet goed te horen dat er zoveel volk naar de begrafenis is gegaan. We willen iedereen bedanken voor de steun en de berichtjes.

De ferry

1 december 2006
's Morgens vroeg vertrokken we richting de hoofdstad Wellington, daar moesten we onze ferry nemen naar het Zuid-Eiland. Maar eerst hebben we de stad een beetje verkend.
Het is 1 van de mooiste ferrytochten ter wereld door de maritieme natuurpark, Marlbourough Sounds. Aangekomen in Picton, zochten we naar een camping.

Op naar het Zuiden

30 november 2006
Na afscheid te nemen van onze Israelische vrienden, vertrokken we in de gietende regen naar Wellington. We reden van Taumaranui naar Wanganui en van daar naar Plimmerton, waar we de nacht doorbrachten.

De Wanganui River

25 - 29 november
Op 25 november bracht de Mark van Rapid Canoe Hire ons naar Cherry Grove. Daar startte onze vijfdaagse tocht over de rivier. In totaal moesten we 145,5 km peddelen van Taumaranui tot in Pipiriki.
Na 1,5 uur peddelen kwamen we aan onze eerste rapid. Normaal moet je altijd naar een V zoeken in het water en daar recht in varen. Helaas, wij zaten juist naast de V, in een wilt stuk water met als resultaat dat de golven over onze boot rolden en we kletsnat verder moesten. Plezant maar koud. We mogen wel fier zijn dat we daar niet kantelden, want de meesten worden daar uit hun kano gewipt.
Na 6 uur varen kwamen we aan Poukaria Campsite. Daar konden just 3 tentjes staan en de wc was echt degoutant! Een put met een plank over en daar een kot rondgezet. De insecten vielen er ter plekke dood van de stank. We gingen dus liever in den bos! Daar hebben we 2 geweldig grappige mensen ontmoet. De Mike is ne mens van 74 jaar die deze tocht al 6 keer had gedaan. Hij is zowel Brit als Nieuw-Zeelander en kan niet stoppen met vertellen. Den Bryan was een ander paar mouwen, echt onbeschrijflijk. Hij was 60 jaar en nen chiller van kan ni meer. Hij bewoog zijne peddel 2 keer op ne gansen dag en moest toch elke avond om 8 uur gaan slapen.

De tweede dag zijn we gestopt aan de Ohura Falls. Daar legden we onze kano aan de kant en kropen we los door de broesse een berg op. Daar vonden we de Peace pole en de War Pole, twee Nui Poles die het begin en einde van de oorlog tussen de Maori's en Pakeha's (Europeanen) aan. Om de Wakahoro Campsite te bereiken, moesten we stroomopwaarts een zijrivierke in. Peddelen voor zot dus, maar we zijn er geraakt. Daar moesten we onze tonnen met eten en ander gerief 0,5 km naar boven sleuren. AFZIEN! We overnachtten in een oud schoolgebouwke en leerden er twee Israelieten kennen. Maya en Itay waren twee mensen van onze leeftijd die juist hun legerdienst achter de rug hadden. Meisjes moeten daar verplicht 2 jaar doen en jongens 3 en ze hebben er precies het een en het ander meegemaakt. Den Bryan zag voor de eerste maal in zijn leven een Jood en kon er echt ni van over.
Zijn uitspraken: "It is OK by me as long as you don't upset the Palestineans on the river" En na nog zo een paar flaters zei hij uit schaamte: "I hope you guys win the war, I really do!"
Slapen ging ni zo goed met twee gepensionneerde snurkers in de kamer.

De volgende dag was zeer koud en nat. We zaten juist in onze kano en het begon te regenen en zelf hagel kregen we op onze kop. We hebben onderweg de Tamateas Cave verkend, waar de eerste ontdekkingsreiziger van de rivier heeft overnacht. 's Avonds verbleven we in de John Coull Hut samen met een aantal vrienden van de Mike en Bryan. Daar heeft Tom vis gegeten! Een van die mannen had de dag ervoor ne forel gevangen op Lake Taupo en die daar klaar gemaakt. Het was een gezellige avond met veel brandy, whiskey en pinkes. De uitspraken waren er dan ook naar.
"When is your meat koscher? Muslims point their meat to Mekka and so you guys point it to Jewishalem?" Iedereen dicht vant lachen natuurlijk!

De vierde dag vertrokken we met het hele gezelschap richting Tieke Kainga. Dit was een verlaten Maori site waar we de nacht doorbrachten in hutten. Daar zagen we voor het eerst een possum die onze chocolade wou pikken. We probeerden er foto's van te trekken, maar hij hield niet van de aandacht en liep dan maar weg.

De laatste dag peddelden we naar Pipiriki, waar de Mark ons stond op te wachten. Moe maar tevreden keerden we terug naar onze camping in Taumarunui. Daar staken we fritten en hamburgers a volonte!

Getting ready for the Wanganui River

24 november 2006
Vandaag hebben we eigenlijk niks gedaan om jaloers op te zijn :) We zijn onze kanotocht over de Wanganui River gaan boeken. Daarna moesten we de voorbereidingen treffen. Eten kopen voor 5 dagen, want ge zit 5 dagen in the middle of nowhere. Wat ge vergeten bent, zult ge dan ook 5 dagen moeten missen.
Voor de rest hebben we onze site een beetje geupdate met mooie foto's en verhalen.
's Avonds zijn we aan de praat geraakt met een Nieuw-Zeelands koppel. Zij hebben ons verteld over de mooie plekken op het Zuid-Eiland en wat we al dan niet moeten bezoeken. Wanneer we terug op het Noord-Eiland zijn, mogen we bij hen logeren.